Þegar ungar konur deyja svona...

Með miklum trega las ég minningargrein í Morgunblaðinu í dag um unga konu sem er látin. Fyrrverandi sambýlismaður hennar og barnsfaðir skrifaði greinina. Hann talaði um svarta hrafna sem lögðu líf hennar í rúst í æsku.

Það var ekki aftur snúið.

Hún gat ekki gleymt, ekki fyrirgefið, ekki haldið áfram.

Einhver,augljóslega, hafði svifyrt saklaust barnið.

Tárin dugðu ekki til, svo mikið fann ég til með þessari konu.

Ég hvet alla dómara til þess að lesa þessa grein áður en þeir dæma menn fyrir kynferðislegt ofbeldi á konum. Eða væri nær að greina þessa menn strax í bernsku og reyna að hjálpa þeim. Fangelsi gera svo sem aldrei nokkurn mann betri eða hvað ?

Fallegri minningagrein, fyrrum sambýlismanns, er ekki til.

Guð blessi þetta fólk allt og gefi að við mannfólkið finnum leiðir til þess að stöðva þann illa sjúkdóm sem þeir þjást af sem meiða börn.

Finnum samt fyrst og fremst leiðir til þess að styrkja Stigamót til þess að halda áfram og af meiri krafti utan um þessar konur.